تویی که عطر پونه رو دوس داری

قناریای خونه رو دوس داری

 

مثل تموم مادرای شرقی

قصه عاشقونه رو دوس داری

 

سر می ذاری به شونه آسمون

گریه بی بهونه رو دوس داری

 

گر چه دلت گرفته از زمونه

مردم این زمونه رو دوس داری

 

به شونه هات صلیب رنجه اما

زخمای روی شونه رو دوس داری

 

نشون به اون نشون که خیلی وقتا

یه حس بی نشونه رو دوس داری

 

پرنده ای، مهاجری، غریبی

سفر به آشیونه رو دوس داری

 

دلت اسیر شعره، توی دنیا

همین یکی یه دونه رو دوس داری