غنی کشمیری (متوفی۱۰۹۷ه ق) از سرآمدان سبک هندی به شماراست.
غنی که به مشرب فقر وعرفان گرایش داشت، زندگانی در گوشه نشینی گذراند و در چهل
سالگی این جهان را وداع گفت. در اینجا نمونه ای از ابیات او را می آوریم.
این نخستین  بخش از « مضامین گم شده » است.
هر گاه حوصله ای حاصل شد به سراغ برخی دیگر از شاعران این شیوه خواهیم رفت.

تا بود  گفت و  گو سخنم  ناتمام  بود
نازم به خامشی که سخن را تمام کرد

بالش  خوبان  دگر از  پر  است
 شوخ مرا فتنه به زیر سر است!

افتادن و برخاستن باده پرستان
 در مذهب رندان خرابات نماز است

خوشا عهدی که مردم آدم بی سایه را دیدند
غریب است این زمان گر سایه آدم شودپیدا

تابوت مرده ای دوش هشیار کرد ما را
پای  به  خواب  رفته  بیدار  کرد ما را

شعر دگران را همه دارند به خاطر
شعری که غنی گفت کسی یاد ندارد!

خواستم کز گلشن دیدار او چینم گلی
چشم واکردن در حیرت به رویم باز کرد

غافل  دادیم  دل  به  دستت
ما را یاد  و تو را فراموش!