قدسی مشهدی از شاعران مضمون پرداز سبک هندی در قرن یازدهم هجری است. او در قالبهای مختلف طبع آزموده است٬اما در قصیده و مثنوی تواناتر می نماید. بیشتر قصاید قدسی در منقبت ثامن الائمه حضرت رضا (ع) است. دیوان قدسی را استاد محمد قهرمان تصحیح و انتشارات دانشگاه مشهد به سال ۱۳۷۵ منتشر کرده است. اینک نمونه ای از ابیات او:
در بزم جهان شمع شب افروزی کو
در هفت فلک اختر فیروزی کو
گویی: «نبود به یک روش سیر فلک»
عمری ست که شب می گذرد روزی کو؟!
من و تو چون قدح و باده آشنای همیم
من از تو چشم نمی پوشم و تو از من روی
چه حیله کرد ندانم دلیل راه وصال
که ره تمام شد و من به جای خویشتنم
بر لب شکسته می گذرد حرف توبه ام
چون کودکی که نو به سخن آشنا شود
شرح احوال اسیران سر به سر سوز دل است
نامه ما شعله در بال کبوتر می زند
آن سیه روز فراقم که قضا صبح ازل
روز من دید و سواد شب یلدا برداشت
پیوسته دیگران ز قدح باده می خورند
ما خورده ایم زین قدح واژگون شکست
سبحه بر کف توبه بر لب دل پر از ذوق گناه
معصیت را خنده می آید ز استغفار ما!
دلگرمی من ز دیدن توست
این آینه رو بر آفتاب است!