بر  گرد  آستان تو طائر ، فرشته ها
مانند  ِسهره های مهاجر ، فرشته ها

هرگز از آستان شما دل نمی کنند
ما زایر توایم و مجاور ، فرشته ها

صف بسته اند یکسره و بوسه می زنند
بر دست و پای این همه زایر ، فرشته ها

گفتی :” فرشته عشق نداند…” بیا ببین
در این حریم ، واله و حایر ، فرشته ها

با بالهای شوق به مقصد رسیده اند
ای حسرت همیشه مسافر! فرشته ها

امشب کنار آینه های حرم شدند
سنگ صبور این دل شاعر ، فرشته ها

– …هر چند ما فرشته نبودیم و نیستیم
ابلیس نیستیم هم آخر ، فرشته ها!

در این رسوب روح چگونه رها شوم
از دست این کدورت خاطر ، فرشته ها؟!