ایستاده ایم
در برابر دری شگفت…

تا کنون چه بی شمار
از دری که بسته است
تا فراتر از هراس،
سرزمین عطرهای ناشناس
رفته اند
در ، ولی هنوز
آن چنان که بوده
– ناگشوده-
مانده است!

×××

مثل ناگهان
جان ما
شبیه غنچه ای
گشوده می شود
و مرگ چون نسیم
از آستان جان ما
عبور می کند!

×××

زندگی
جز همین درآمدن
جز همین گذار
جز درنگ ساده ای
در اتاق انتظار
نیست!!

  گاهی نشسته است همین جا برابرم
گاهی چو اشک می رود از دیدهّ ترم

آن چشمهای قهوه ای گرم و مهربان
یک لحظه نیست محو شود از برابرم

غم هست ، رنج هست ولی غمگسار نیست
امشب کجاست شانهّ رنجور ما درم

کو هُرم روشن نفست تا شود مذاب
این کوه یخ که سرزده از عمق خاطرم

باید چقدر کودک و کوچک شوم عزیز!
تا مثل کودکی بکشی باز در برم

ای شاخه گلی که سبک می روی بر آب
بنگر چگونه در دل طوفان شناورم ،

دارالشفاست دامن زهرای مهربان
باید به دست حضرت زهرات بسپرم !

هر ثانیه اش ابوالهولی
                             سنگی …

نفرین به سفر

                  غروب

                             دلتنگی!

 از کدامین چاه نخشب
برآمده ای
در این شب
تا کدامین ستاره سوخته
یا چشم ِ  بر دوخته  را
به صبحی دروغین
 بشارت دهی !؟

بر بام سیمیا و سِحر
ماه را می مانی
سرد و
ساکت و
سنگی…
تنها
نقابی چهره ات را
قاب کرده است !

با واژ ه های هرزه ولگرد
بیهوده است
هیمه به شبتاب بردنت
ره در حصار عصمت مهتاب بردنت…!