تو در چار راه فصول ایستاده
بهار و خزان و زمستان نداری

کلاه حصیری تو خنده دار است
ولی شِکوه از چشم گریان نداری

به تن پاره پیراهنی داری اما
همین بس که گردی به دامان نداری

کلاغان چرا می هراسند از تو
تو که هیچ کاری به ایشان نداری

برو عاقلی کن، رها کن جنون را
اگر طاقت سنگ طفلان نداری