خویش را وانهاده اید ، دل به پاییز داده اید
دیگر ای ساقه های زرد با شکفتن چه کارتان ؟

شانه های صبور درد این سبکبار مردمند
سایه هایی که می روند روز و شب از کنارتان

لحظه ای سربرآورید ، چیست آن سوی لحظه ها
جز نگاه سیاه مرگ مانده در انتظارتان

آه فردای ناگزیر ، در دل آتش و کویر
آسیای جهنم است سنگهای مزارتان !

                                                    اردیبهشت ۶۹