اين غزل مربوط به دي ماه ۸۳ است و در حال و هواي طوفان سونامي سروده شده با اين همه چون موضوع اصلي آن انسان و رنجهاي هميشه اوست  بدين اميد كه حوادث طبيعي از قبيل طوفان و سيل و زلزله هرگز به بلا و مصيبت تبديل نشوند، آن را تقديم حضورتان مي كنم:

 طوفانی آمد از دل دریاها
درهم شکست خانه رویاها

طوفان گرفت و صورت شب گم شد
در کام هولناک هیولاها

کوبید طبل مرگ و خروشیدند
شیون کنان گروه هماواها

 بر شانه های زلزله لرزیدند
دریا و کوه و ساحل و صحراها

 

دستی تکیده، بخزیده در طوفان
چشمی به راه مبهم فرداها

 

دریا همیشه آبی و زیبا نیست
اوج است و موج و وحشت و غوغاها

 

در جان آدمی هم دریایی ست

دریا تر از تمامی دریاها

 

انسان حقیقتی ست معمایی

مبهم تر از تمام معماها

 

طوفان و سیل و زلزله تمثیلی ست

از التهاب آیت آیاها

 

انسان به رغم هر چه زمین خوردن

می ایستد دوباره بر این پا ها

 

می ایستد دوباره و می سازد

کاشانه ای به رنگ تمناها