دکتر سید محمد دامادی ,  از محققان و مصححان و مترجمان این روزگار و از استادان پیشکسوت زبان و ادبیات فارسی , دوشنبه گذشته در یک سانحه رانندگی در جاده تهران- اصفهان درگذشت. مرحوم دامادی , علاوه بر درس استاد علامه سید جلال الدین همایی  , محضر شمار دیگری از استادان بنام این عرصه را درک کرده بود.از تالیفات ایشان از جمله به این آثار می توان اشاره کرد:

مضامین مشترک درادب فارسی و عربی
ابوسعید نامه(زندگی نامه ابوسعید ابوالخیر)

تصحیح تحفـه الاخوان فی خصایص الفتیان

تصحیح و ترجمه تهذیب الاخلاق

شرح بر مقامات اربعین

تنوع مضمون در سبک هندی

جرعه ای از زلال

شرح بر ترکیب بند جمال الدین محمد بن عبدالرزاق در ستایش رسول اکرم(ص)

فارسی عمومی

ترجمه برگزیده آثار در قلمرو نقد ادبی از تی اس الیوت

و….

و دهها مقاله در زمینه زبان و ادب فارسی

مرحوم دامادی در سالهای اخیر در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی به تدریس  اشتغال داشت. حافظه تحسین برانگیز و سرشار از لطائف ادب فارسی  و نکته سنجی ها و ظرافتها و بذله گویی هایی که ویژه مردم خوش ذوق اصفهانی است  به جلسات  درس سید استاد دامادی حلاوت و جلوه خاص می بخشید. دریغا که مرگ این مرد بزرگ که سراسر عمر خود را بی هیچ چشمداشت در خدمت به فرهنگ این سرزمین گذراند, تا کنون(۱۱/۶/۱۳۸۶) با سکوت رسانه های گروهی و محافل فرهنگی و ادبی و دانشگاهی مواجه شده و  دست کم نویسنده این سطرها  بازتاب درگذشت این سید جلیل را در هیچ رسانه نوشتاری و دیداری و ….مشاهده نکرده است!

سید استاد دامادی را در سالهای  دوره کارشناسی ارشد از نزدیک شناختم  و اکنون جز تعلق خاطر استاد و شاگردی  , خاطره دعایی که روزی  در قبال خدمتی ناچیز بدرقه راه این شاگرد کوچک خویش کرد , اندوه مرا در مرگ او افزون می سازد. گویی از پس گذشت سالها هنوز صدای او را می شنوم  که دیگر بار عباراتی از تاریخ بیهقی را بر ما می خواند:

و این جهان گذرنده راخلود نیست و همه بر کاروانگاهیم و پس یکدیگر می رویم و هیچ کس را اینجا مقام نخواهد بود, چنان باید زیست که پس از مرگ دعای نیک کنند….