مطلبی که در پی می آید، قبلا در اسفند ماه ۸۵ در اینجا منتشر شده است .اینک به توصیه برخی از دوستان آن را بار دیگر – با اندکی تغییر- منتشر می کنیم.

  همان قدر که “فرهنگی شدن سیاست” مفید و مبارک و ارجمند است، “سیاسی شدن فرهنگ” زیانبار و شوم و ناخواستنی است.چارشنبه سوری، به عنوان یک سنت قدیمی ایرانی اگر از مصائب جو سیاست زده  فعلی جان سالم به در ببرد و- تاکید می کنیم-  اگر به درستی و طبق اصالتهای قدیم خودش برگزار شود، می تواند تاثیر خوب و سازنده ای بر شادکامی مردم در آستانه نوروز بگذارد و ضمنا  جلو نفوذ و رواج آیینها و جشنهای بیگانه را بگیرد،اما اگر این چنین نباشد و در برگزاری آن با افراط و تفریطهای فعلی رو به رو باشیم می تواند حتی آثار سوئی در پی داشته باشد.

سابقه “جشن سوری” ، همچون نوروز و دیگر جشنهای کهن ایرانی ، به هزاره های گم شده در تاریخ برمی گردد.

اینکه در اوستا و حتی وداها اشاره ای به جشن سوری نشده،[مهرداد بهار، پژوهشی در اساطیر ایران، ص ۴۹۵] گواهی است که نشان می دهد این جشن  ، آیینی زرتشتی و حتی آریایی نیست.به نظر مرحوم بهار این جشن، گویا نوعی جادوی گرم کردن و تقویت نیروی خورشید بوده. کلمه “سوری” نیز به معنی”سرخ” است و ربطی به جشن و سور ندارد.[بهار، از اسطوره تا تاریخ،ص ۳۰۵]

از دیدگاه مغان و موبدان دوران ساسانی نسبت به جشن سوری اطلاعی نداریم ولی این نکته که مانویها به این آیین توجه نشان می داده اند و نام آن در متون مانوی آمده [همان،ص ۳۵۵] ، نمودار آن است که شاید عالمان رسمی دوران ساسانی از آن دل خوشی نداشته اند.

پس از اسلام، به گواهی جاحظ  (متوفی ۲۵۵ ه ق)و دیگران، جشنهای نوروز ، از جمله جشن سوری با شکوه و تشریفات در همه جا ، حتی بغداد و دربار خلفا برگزار می شده است[همان، ص۲۹۱].دیوانهای شعر عرب پر است از سروده هایی که در وصف”نیروز” سروده شده اند.[نگاه کنید به مقاله “نوروز در ادبیات عرب” نوشته دکتر حسین علی محفوظ در کتاب برگزیده مقالات معارف اسلامی،ج۲،ص۴۲۳-۴۲۸] در آن روزگار،  برافروختن آتش در شب نوروز انجام می شد و هنوز با روز و شب چهارشنبه گره نخورده بود. به گزارش ابوهلال عسکری (۳۹۵  ه ق) در کتاب الاوائل علت برافروختن آتش در نظر ایرانیان ، زدودن عفونتها و آلودگی ها بوده است.[الشعر دیوان العرب، الاوائل،ص۶۸۴/۶۴۰]معتضد، شانزدهمین خلیفه عباسی ، (متوفی ۲۸۹ ه ق) دستور داد که زمان نوروز از وقت خود به یازدهم ماه حزیران  منتقل شود .این نوروز به نام «نوروز معتضد» شهرت یافت. به فرمان او همچنین آتش افروختن در شب نوروز- جشن سوری – ممنوع شد . این دستور چون با تخفیف میزان خراج رعیت همراه بوده گویا مورد استقبال قرار می گیرد. ابن تغری بردی(متوفی ۸۷۴  ه ق) [ همان، النجوم الزاهره،۱۰۰۱۷/۱۵۹۶] این اقدام را از جمله کارهای مفید معتضد شمرده است.  گزارشهایی از این دست ، نشان می دهند که جشن سوری به همان صورت کهن تا اواخر قرن سوم هجری رسما تداوم داشته است.

احتمال می دهیم نهی خلیفه عباسی، به خاطر مقام روحانی وی ، حتی از طرف حکومتهای ایرانی و ترک به جد گرفته شده و به همین دلیل است که تا قرنها بعد شاهد بی توجهی فرمانروایان ایرانی به این جشن هستیم. این در حالی است که جشنهای دیگر، از جمله سده و مهرگان و نوروز با شکوه فراوان تا دوران هجوم مغول در قلمرو ایران برگزار می شده و دیوانهای شعر فارسی تصویرهای درخشانی دارد از وصف شکوه و عظمت این آیینها و چگونگی برگزاری آنها. اما گویا – در حد تفحص ناقص بنده – نامی از این جشن در دیوانهای مزبور به چشم نمی خورد! گویا تنها در تاریخ بخارای نرشخی(متوفی ۳۵۸ ه ق) ، اشاره ای به یک حادثه آتش سوزی در شب سوری رفته است. البته در همین متن هم از این مراسم به عنوان “عادت قدیم” یاد شده است که می تواند دلالت بر غیر رایج بودن آن داشته باشد.[تاریخ بخارا، ص۳۷]

با ایلغار مغول ، بسیاری از سنتهای کهن ایرانی آسیب می بینند و تنها پس از استقرار حکومت صفوی است که آیینهای باستانی ایرانی در سایه تشیع جان تازه ای می گیرند و به شکل فراگیری با فرهنگ این آیین درمی آمیزند! به عنوان مثال همین چهارشنبه سوری تا همین اواخر در بسیاری از مناطق ایران ، در چهارشنبه آخر ماه صفر و به عنوان یادبود قیام مختار علیه قاتلان امام حسین(َع) برگزار می شد . بر اساس یک عقیده رایج ، مختار در شب چهارشنبه آخر صفر بر بام خانه اش آتش افروخت و مردم را به قیام دعوت کرد. در بخشهایی از افغانستان ، این مراسم هنوز با همین شیوه و به همین انگیزه  انجام می شود. بدین ترتیب چهارشنبه سوری حسن ختامی بود بر عزاداریهای دوماهه محرم و صفر و  جشنی بود برای ابراز شادمانی از کار مختار در انتقام از کشندگان اهل بیت (ع).

در سالهای پیش از انقلاب ، مخالفت با سیاستهای فرهنگی حکومت که در صدد سوء استفاده از آیینهای کهن ایرانی – از جمله چهارشنبه سوری – در برابر اسلام بود ،باعث شد که جمعی از عالمان دینی در برابر این آیین جبهه بگیرند و احیانا آن را بازمانده خرافات پیش از اسلام بپندارند. همین نگاه غیرتاریخی متاسفانه در سالهای پس از انقلاب هم دنبال شد و اکنون کار به جایی رسیده که رادیو و تلویزیون حتی از ذکر “چارشنبه سوری ” پروا می کند و با تعبیراتی چون “چهارشنبه آخر سال” از آن نام می برد!

جالب و بامزه اینجاست که همزمان با اینکه بعضی از مسئولان محترم فرهنگی و دولتی بر انتساب چهارشنبه سوری به گبران و آتش پرستان پای می فشرند ، برخی آن را برساخته اعراب و حاصل اعتقاد به شوم بودن چهارشنبه در نزد عربها می شمارند!

در این میان البته گویا این عده- از لحاظی- پربیراه هم نمی گویند ، چرا که در ایران پیش از اسلام  “چهارشنبه” نداشتیم تا چهارشنبه سوری داشته باشیم!! در تقویم دینی زرتشتیان امروز نیز از تقسیم روزها به شنبه تا جمعه خبری نیست! ضمن اینکه هر کس برای آتش قداستی قائل باشد هرگز از روی آن نمی پرد و ترانه نمی خواند تا چه رسد به اینکه در کنار آن ، به این شکل فجیع ترقه منفجر کند!! به همین علت است که برخی از باستان گرایان غیر زرتشتی ، از قبیل پورداود نیز این شکل برگزاری چهارشنبه سوری را ناپسند می شمردند!

واقعیت آن است که نوروز و چهارشنبه سوری و ..ـ در شکل و شمایلی که به ما رسیده اند – و علی رغم پاره ای ادعاهای احساسی و غیر علمی ، سنتهایی هستند مربوط به هزاره های دور که پس از اسلام رسمیت یافته اند و هویت آنها بر اساس فرهنگ ایرانیان مسلمان باز تعریف شده و سهم فرهنگ بعد از اسلام در هویت کنونی این آیینها و نحوه برگزاری آنها کاملا آشکار است.

متاسفانه در سالهای اخیر به واسطه نگاه غیرتاریخی حاکم بر دستگاههای فرهنگی کشور و از سوی مخالف، به خاطر افراطهایی که در برگزاری چهارشنبه سوری رخ می دهد ، موجودیت این آیین کهن در معرض خطر قرار گرفته است. با تضعیف این جشنها و آیینهای واقعا ایرانی، این نگرانی هر روز بیشتر می شود که رفته رفته ، و در مرحله نخست طبقات متوسط جامعه و به دنبال آنها سایر مردم ، گرایش بیشتری به جشنهای بیگانگان از خود نشان بدهند و برخی جشنهای فرنگی جایگزین اعیاد ایرانی و اسلامی بشود و چهارشنبه سوری هم به همان سرنوشتی دچار شود که آیینهای زیبایی چون مهرگان پیش از این بدان دچار آمده اند! 

 در صورت تداوم بی مهریها و گسترش شرایط ناهنجار فعلی در برگزاری این آیین ، چهارشنبه سوری ، حتی اگر رفته رفته  و در دراز مدت فراموش نشود ، به تدریج از درونمایه اصیل خویش فاصله خواهد گرفت و دستخوش استحاله  خواهد شد.

---

بعد از تحریر:

بعضی از سایتهای سیاسی و خبری بدون اطلاع نویسنده و باتغییراتی در محتوی و عنوان، از این مطلب استفاده – یا بهتر است بگوییم- سوء استفاده کرده اند. این اقدام غیرحرفه ای خود می تواند مصداقی برای درغلتاندن فرهنگ به حضیض سیاست تلقی شود.

اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!

اگر تمام شدن سرنوشت یک ماه است
چرا به جای طلوع این محاق شکل گرفت

دل از نگاه تو لرزید، عشق پیدا شد
شهید چشم تو شد، درد و داغ شکل گرفت

از آن زمان که جهان را خدا پدید آورد
چقدر حادثه در این رواق شکل گرفت

چقدر حادثه رخ داد تا رخ تو شکفت
و این قشنگ ترین اتفاق شکل گرفت

نسیم زلف تو بر شوره زار خاک گذشت
که طرح سبزترین کوچه باغ شکل گرفت…

دوباره حس عجیبی شبیه دلتنگی…
دوباره عطر تو در این اتاق شکل گرفت…

خبر تلخ درگذشت استاد میرخسرو فرشیدورد که اولین بار از طریق همین وبلاگ اعلام شد و منابع داخلی و خارجی به نقل از همین وبلاگ محقر – و گاه بدون ذکر منبع- آن را منتشر کردند، از تلخ ترین خاطرات این سالهای من است. هنوز من و بسیاری از دوستان و شاگردان مرحوم دکتر فرشیدورد از التهاب ذهنی این خبر فارغ نشده ایم.هرگز هیچ یک از ما تصور نمی کرد که استاد بزرگ و باهیبت و مشهوری چون فرشیدورد ، روزی در گوشه خانه سالمندان در تنهایی و مظلومیتی بی نظیر که یادآور مظلومیت اجداد طاهرینش بود، از این جهان رخت سفر بربندد و هیچ مراسم تشییع و ترحیم و بزرگداشتی- حتی- برای او برگزار نشود و همه خدمات طاقت فرسای او برای فرهنگ و ادبیات این سرزمین و زبان فارسی نادیده گرفته شود.در کجا با گمنام ترین و فرو دست ترین  مردمانشان چنین می کنند؟!

 متاسفانه تا این لحظه که این سطرها نوشته می شود  و با گذشت نزدیک به چهل روز از درگذشت آن استاد فرزانه هنوز هیچ مجلس بزرگداشت و یادبودی برای این مرد بزرگ برگزار نشده و سکوت خبری کمابیش در جریان است و تنها قرار است مراسمی در آینده نزدیک از طرف دانشکده ادبیات دانشگاه تهران برگزار شود. 

چرا باید در سرزمینی که  ظاهرا(!) همه افتخارش به زبان و ادبیات و فرهنگ است و مسئولان مملکتی و رجال سیاسی آن در تظاهر به ارادت به اهل فرهنگ از یکدیگر سبقت می گیرند و لابد قصد قربت هم دارند(!)  با این سکوت جان فرسا رو به رو باشیم!؟ آیا این رفتار نشانه یک آسیب جدی فرهنگی و نوعی انحطاط اخلاقی نیست!؟ آیا این سکوت و بی اعتنایی تلخ پرده از پوچ بودن بسیاری از ادعاها و گزافه گوییها برنمی دارد؟!

بی تردید پس از روانشاد دکتر محمد معین ، دانشگاههای ما هیچ استادی را به زبردستی و وسعت اطلاعات و تحقیقات دکتر فرشیدورد در حوزه زبان شناسی و دستور زبان فارسی به خود ندیده است. به راستی زمانه ای که استاد  فرشیدورد را با آن حق بزرگی که بر زبان و ادبیات معاصر دارد این گونه نادیده می گیرد با ما و دیگران که ناخن انگشت او هم نیستیم چه خواهد کرد؟! واقعیت آن است که فرشیدورد و امثال او  برای آفرین و تحسین دیگران عمر خود را نسوزاندند، که نیازی بدان نداشتند ، اما آیا ما نیز به قدرشناسی از بزرگانمان نیازی نداریم؟!

[متاسفانه این برخوردها به صورت یک اپیدمی درآمده است. چندی پیش اولین سالگرد درگذشت استاد علامه دکتر سید جعفر شهیدی بر ما گذشت. خوب است همه متولیان و مدعیان فرهنگ از رادیو و تلویزیون گرفته تا مراکز مختلف فرهنگی و دانشگاهی با آن تشکیلات عریض و طویل و بودجه های کذایی تا مطبوعات و مراکز خبری و..حتی این وبلاگ نویس حقیر که روزگاری را با حضور در کلاسهای درس آن بزرگ سپری کرده است ، توضیح بدهند و توضیح بدهیم که جز خاموشی و فراموشی و غرق شدن در روزمرگی چه کردیم و چگونه از عهده حق او برآمدیم؟!]

استاد فرشیدورد عمیقا یک عنصر فرهنگی و علمی بود و این ویژگی شاید در یک جامعه سیاست زده جرم اندکی نیست! در جامعه ای که هر چیزی تنها وقتی در راستای منافع این جناح  آن جناح و این حزب و آن گروه قرار بگیرد ارزش خبری و رسانه ای پیدا می کند و در روزگاری که فرهنگ و فضیلت – و حتی منافع ملی – را در مسلخ سیاست قربانی می کنند و می کنیم آیا جز این انتظاری می توان داشت؟!

علت دیگر غربت فرشیدورد نا آشنایی بسیاری از اصحاب رسانه با بزرگان و مفاخر فرهنگی و بیگانگی نسبی آنها با مقوله های جدی ادبیات و فرهنگ است. همین روزها  یکی دو نفر از خبرنگاران عزیز از رسانه های مختلف به من زنگ زدند و خواستار مصاحبه در مورد مرحوم فرشیدورد بودند. این عزیزان در تلفظ نام ایشان مشکل داشتند(فرشیدوَرد را فرشیدوُورد تلفظ می کردند!) و معلوم بود هرگز نه این نام به گوششان خورده و نه هرگز کتابهای او را ورق زده اند و نه تصوری از شخصیت او دارند.

البته سکوت برخی از اصحاب رسانه و روشنفکران در مورد درگذشت فرشیدورد سکوتی از سر بی خبری نبود. آنها به خوبی او را می شناختند و آگاهانه به همان بایکوتی که در روزگار حیاتش در مورد او اعمال می کردند ، ادامه دادند! به هر حال فرشیدورد دیدگاههای خاصی در باب نقد ادبی و نگارش فارسی داشت که به مذاق بسیاری خوش نمی آمد و در بیان حرفهایش نیز بی ملاحظه بود و تلخ!

آخرین اتفاقی که امروز در فضای رسانه ای رخ داد و بهانه ای شد برای نگارش این درد دلها،نکته ای بود که سایت محترم “تابناک” بر کار رسانه ای و نحوه خبرنویسی سایت “خبر آنلاین” در مورد انعکاس خبر درگذشت استاد فرشیدورد  گرفته است. این نکته و انتقاد به نظر من می تواند سازنده و حرکتی در جهت حرفه ای تر شدن فضای رسانه ای ما تلقی بشود ، اما تا جایی که به این وبلاگ مربوط می شود،باید عرض کنم همین که خبرآنلاین به این موضوع پرداخته است و مثل بسیاری دیگر سکوت نکرده است جای تقدیر و تشکر دارد. به قول معروف یادش به خیر هر که زما یاد می کند!

این هم لینک تابناک:  گاف «خبر آنلاین» در انتشار خبر فوت یک استاد